اَی دلُم وِلُو نبود

ما تُ حیرون مث یی تخته شکسه ی رو اُوَم                 کاکُ حقم بوده لابد بایه همطو بُسُوم

ای دلُم ولو نبود خُدش نمی نداخ تو هچل                    که منم تی دمبالش پُی پتی هر روز بُدُم

می ایطو دلم پلاچه ؟ هر جُ شد سر می کشه             باس منم پشت سرش همه ی جاها رِ واکُوم

هی اشاره ش می کنم ری پس سقلمه ش می زنم     طاقتم طاق شده همه ش کلنجُم می جوم

کُترُمُم کرده وُ اصلاً نُــطُــقُــم در نمی یاد                      چیشُم رو هم گذاشته م به خیالش که خُوم

عاجز بی جز شدم بسکه تو سرمُ پلکیدم                     شبُ روز نمی شناسه من همی رُودار تو رُوم

بی خُدی منتــرُمون کرده بُ حرفی قلونی                    نمی فهمم چی چیم نَ مَشت مَشتم نَ رُوم

پیله کرده ئی روزا به درس عشق عاشقی                   نم چطو برت بگم منم همونجُو کُتُوم